Korzyści z wprowadzenia zmian

Termin „zadośćuczynienie” nie jest obecnie używany zbyt często, ale kiedy wprowadza się go w życie, pomaga ofiarom wybaczyć ludziom, którzy je skrzywdzili, i zwiększa możliwość pojednania. Dokonywanie zadośćuczynienia, jeśli to możliwe, jest ważną częścią wielu 12-etapowych programów, takich jak Celebrate Recovery. Czasami jednak zadośćuczynienie może nie być możliwe lub przyniesie więcej szkody niż pożytku.

Korzyści z zadośćuczynienia

• Ofiara jest bardziej skłonna przezwyciężyć złość i wybaczyć sprawcy
• Sprawca będzie w stanie lepiej poradzić sobie z poczuciem winy, jakie odczuwał z powodu wykroczenia
• Kiedy sprawca jest partnerem w relacji, może być postrzegany jako bardziej wartościowy
• Ofiara czuje się mniej narażona na ponowne zranienie przez sprawcę

Przykłady zadośćuczynienia obejmują:

• Przyznanie się do grzechu
• Branie odpowiedzialności za wykroczenie
• Prośba o przebaczenie
• Oferowanie rekompensaty finansowej lub innego rodzaju

Ofiara może zadośćuczynić, przebaczając przestępcom i mówiąc przestępcom, co muszą zrobić, aby iść naprzód, jeśli w ogóle. Zadośćuczynienie jako przestępcy jest znacznie trudniejsze. Przestępcy muszą wziąć pod uwagę stan umysłu ofiary, to, ile wyznać bez wyrządzania większej krzywdy, najlepszy czas na skontaktowanie się z ofiarą oraz ewentualne zadośćuczynienie, które w razie potrzeby należy zaoferować.

Badania

Naukowcy z University of Miami postanowili zbadać sposoby umożliwiające przebaczenie i skuteczność zadośćuczynienia. Badacze odkryli, że istnieje związek między gestami, jakie przestępcy ofiarowali swoim ofiarom, a stopniem, w jakim ofiary były w stanie wybaczyć. Poziom bardziej pojednawczych gestów był wprost proporcjonalny do zakresu odczuwanych przez ofiary przebaczenia w czasie. Wydawało się, że te gesty zmieniły również sposób postrzegania agresora i związku przez ofiarę na bardziej pozytywne światło.

Historia Jakuba i Ezawa

Historia Jakuba i Ezawa jest jednym z przykładów zadośćuczynienia. Obaj byli braćmi. Ezaw, jako starszy brat, miał odziedziczyć majątek po ojcu, ale Jakub podstępem odebrał mu prawo pierworodztwa. Ezaw żywił urazę i planował zabić Jakuba w ramach zemsty (Genesis: 27L41).

Jego matka Rebeka ostrzegła Jakuba, że ​​grozi mu niebezpieczeństwo, i powiedziała mu, żeby odwiedzał jej brata Labana, dopóki Ezaw nie ostygnie.

Jakub był świadomy niechęci Ezawa, ale wiedział również, że nadszedł czas, kiedy powinni się spotkać (Rdz 32-33). Kiedy nadszedł czas, Jakub wysłał przed sobą posłów do Ezawa, którzy powiedzieli: „Sługa twój, Jakub, mówi: Przebywam u Labana i pozostałem tam do teraz. Mam bydło i osły, owce i kozy, służących i służących. Teraz przesyłam to poselstwo mojemu panu, abym znalazł łaskę w twoich oczach ”(werset 4).

Posłańcy wrócili, mówiąc, że Ezaw idzie do niego z czterystu mężami. Jakub był przerażony i zdenerwowany wiadomością. Podjął pewne środki ostrożności, na przykład podzielił swoją rodzinę, dobytek i zwierzęta na dwie grupy, aby część rodziny mogła przeżyć, gdyby Ezaw zaatakował.

Jakub modlił się do Boga, mówiąc: „Jestem niegodny całej dobroci i wierności, jakie okazałeś swojemu słudze. Miałem tylko swój sztab, kiedy przekroczyłem ten Jordan, ale teraz stałem się dwoma obozami. Uratuj mnie, proszę, z ręki mojego brata Ezawa, bo boję się, że przyjdzie i zaatakuje mnie, a także matki ze swoimi dziećmi. Powiedziałeś jednak: „Zapewnię ci powodzenie i sprawię, że twoje potomstwo będzie jak piasek morski, którego nie można policzyć” (w. 9-12).

W noc poprzedzającą spotkanie Jakub wybrał zwierzęta ze swoich stad na prezenty dla Ezawa i polecił swoim sługom, aby szli naprzód, mając nadzieję, że dary uspokoją jego brata. Gdy Ezaw się zbliżał, Jakub wyprzedził swoją rodzinę i zwierzęta i siedem razy pokłonił się do ziemi.

Gdy Ezaw zobaczył Jakuba, wybiegł mu na spotkanie. Ezaw objął go, zarzucając mu ręce na szyję i całując. Płakali razem. Ezaw chciał zwrócić Jakubowi dar trzody, mówiąc, że ma dość własnego, ale Jakub nalegał. Ich proces zadośćuczynienia został zakończony.

Potrzeba przebaczenia

Jako chrześcijanie są chwile, kiedy krzywdzimy innych słowem, czynem lub jednym i drugim. Przebaczenie jest istotną częścią bycia chrześcijaninem (Efezjan 4:32). Musimy przebaczyć innym, kiedy nas skrzywdzą, albo Bóg nie przebaczy naszych grzechów.

Kiedy jesteśmy przestępcami, możemy wybaczyć sobie i prosić innych o przebaczenie. Nie powinniśmy jednak przyjmować za pewnik, że tylko dlatego, że nasze ofiary są chrześcijanami, przebaczenie jest automatyczne i oczekiwane.

Chrześcijanie i niechrześcijanie walczą o przebaczenie tym, którzy ich skrzywdzili.

Czas jest ważny

Kiedy ofiary są zranione, mają tendencję do oddalania się od ludzi, którzy je skrzywdzili. Będą walczyć ze złością i pragnieniem zemsty, tak jak zrobił to Ezaw. Zadośćuczynienie jest zwykle niemożliwe, dopóki ofiara i przestępca nie będą gotowi wzajemnie słuchać i akceptować się w sposób logiczny, z emocjami pod kontrolą.

Ofiara prawdopodobnie będzie chciała usłyszeć, jak przestępca przyznaje, że zrobił coś złego, i poprosi o przebaczenie, jeśli nic innego. Jednak ofiary mogły stracić zaufanie do sprawcy i obawiać się, że będą bardziej zranione, jeśli będą próbować o tym mówić. Podobnie jak w przypadku Jakuba i Ezawa, zanim pojednanie będzie możliwe, musi upłynąć czas.

Może minąć dużo czasu, zanim ofiary poczują się komfortowo podczas rozmowy o zdarzeniu. Przestępcy mogą odczuwać niecierpliwość. Chcą, aby sytuacja się skończyła i czują zamknięcie, ale powinni poczekać, aż ofiary będą gotowe do rozmowy o swoich uczuciach i możliwych rozwiązaniach.

Wyznanie

Spowiedź jest dobra dla przestępców i ofiar. Przestępcy mogą częściowo złagodzić poczucie winy i samooskarżenie. Łatwiej im też wybaczyć sobie i przyjąć Boże przebaczenie. Kiedy przestępcy zbliżają się do swoich ofiar, powinni to robić z pokorą i szacunkiem, podobnie jak Jakub zwrócił się do Ezawa.

Jakub wcześniej modlił się do Boga o pomoc, aby upewnić się, że jest w dobrym nastroju przed zbliżeniem się do Ezawa. W ten sam sposób powinniśmy zwrócić się do Boga o mądrość i nie polegać na własnym zrozumieniu (Przyp. 3: 5-6).

Ofiary muszą zrozumieć, że przestępcom naprawdę przykro z powodu tego, co zrobili po spowiedzi. Ta wiedza może pobudzić ich zdolność do wybaczania im. Jeśli przestępca nie w pełni rozumie krzywdę, którą wyrządził, ofiary mogą również znaleźć spokój ducha, dzieląc się tym, w jaki sposób słowa i / lub czyny sprawców skrzywdziły je. Następnie ofiary są zapewniane, że przestępcy naprawdę rozumieją krzywdę, którą wyrządzili i „otrzymują”.

Przestępcy muszą jednak uważać, co i jak się przyznają, aby nie skrzywdzić swoich ofiar. Wymówki i uzasadnienia uciekają. Przestępcy muszą skupić się na wyznaniu swojej części problemu.

Kiedy zadośćuczynienie nie działa

Poprawa wymaga spełnienia szeregu warunków, aby mogła działać. Czasami próby zadośćuczynienia mogą wyrządzić więcej szkody niż pożytku.

Zarówno ofiary, jak i przestępcy muszą przyznać, że doszło do wykroczenia i że proces zadośćuczynienia byłby pomocny dla nich obojga. Muszą też mieć właściwe samopoczucie, co wymaga czasu.

Potrzebny jest spokój i logiczne podejście. Kiedy w grę wchodzą silne emocje, ludzie będą mówić i robić rzeczy, których później żałują. Nie każda sytuacja wymaga zadośćuczynienia. Może się wydawać, że niektóre sytuacje wymagają tego na powierzchni, ale po przeanalizowaniu zadośćuczynienia przyniosłyby więcej szkody niż pożytku.

Końcowe myśli

Zadośćuczynienie może być wspaniałym narzędziem do przezwyciężenia złości i krzywdy, pomaga nam wybaczyć sobie i innym oraz przywrócić relacje, jeśli używamy go właściwie.